Omgaan met onverwachte veranderingen

Uit de ontkenning

Vannacht wist ik het ineens, het is volkomen ‘normaal’ hoe ik me de afgelopen dagen van de week heb gevoeld! Eerst deed ik nog of er niks aan de hand was, een vriendin van me die als hoofd crisisdienst in het ziekenhuis serieuze voorbereidingen aan het treffen is, hielp me uit mijn droom dat het toch allemaal wel meeviel. Een andere vriendin die werkzaam is bij een grote omroeporganisatie was druk bezig om te zorgen dat wat er ook ging gebeuren, en ze verzekerde me, het gíng gebeuren, dat de mensen thuis in elk geval geen zwart scherm krijgen. Dit was echt en ik zat in ontkenning. Ik besloot mijn face tot face afspraken om te zetten naar (video)belafspraken en ik deelde gisteren met mijn omgeving hoe blij ik was met de positieve ontdekkingen die ik hierin had gedaan. Wat ik niet deelde met mijn omgeving was dat ik de 2 dagen ervoor als een lamgeslagen vogeltje op de bank zat. Apathisch, niet in beweging te krijgen, geen werk uit mijn handen kunnen krijgen maar ook niet kunnen genieten van Netflix of een boek terwijl ik opeens alle tijd van de wereld had. Ik miste een doel en focus en er kwam niks uit mijn handen.

Verward

Om mij heen hoorde ik van mensen die waanzinnig druk waren op hun werk omdat ze werkzaam zijn in vitale beroepen. Ik zag prachtige initiatieven voorbijkomen zowel in creatief omgaan met je werk als in fantastisch vrijwilligerswerk. Ik kon het niet opbrengen. Op enig moment las ik ook berichten van mensen die het allemaal niet meer zo goed wisten en daarin wisten te berusten. Dat waren de berichten die mij het meest raakten. Vannacht werd het me duidelijk, ik was in gevecht met mezelf. Ook dit rotgevoel, hoorde bij het proces. Het proces van omgaan met onverwachte veranderingen, veranderingen waar je niet zelf voor hebt gekozen.

Hebben anderen dit ook?

Ik voelde me een beetje een schoenmaker met gaten in haar zolen. Dit is namelijk precies het verhaal dat ik mijn cliënten vertel als ze bij mij komen omdat zij hun baan zijn verloren of omdat zij door ziekte hun werk niet meer kunnen doen. Hoe je omgaat met deze onverwachte verandering is een onvoorspelbaar proces. Deze kent een aantal fasen, die door Elisabeth Kubler Ross uitgebreid zijn onderzocht en omschreven. “De heftige reacties in een overgangsproces hebben te maken met het gevoel dat je als het ware met lege handen staat. Het oude vertrouwde is er niet meer of werkt niet meer en er is nog geen zicht op iets nieuws. Het lastige is dat het oude eerst losgelaten moet worden voordat er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Tussen afscheid en nieuw begin ligt een periode van verwarring, chaos en onzekerheid. Een soort psychologisch niemandsland waarin u met uzelf wordt geconfronteerd en waarin ook de basis wordt gelegd voor nieuwe gedachten en ideeën.”

Alles wat er deze dagen met me gebeurt is dus heel normaal. Er is geen goed en fout in hoe je omgaat met deze situatie, wees een beetje mild naar jezelf!